Alle som er eineståande og makelause no til dags, må ta stilling til om dei vil kaste seg ut i den digitale versjonen av sjekking. Det finst fleire tilbod, men det er éi teneste som peikar seg ut som den mest komplette katalogen over den aukande delen av folket som står utan livspartnar: Tinder. Du veit, den appen der du kan like nokon ved å sveipe biletet til høgre, superlike ved å sveipe oppover eller avvise ved å sveipe til venstre. Fotoet er altså det sentrale elementet på dette elektroniske torget. Men korleis formulerer belarane seg i 2020?
Mogne menns interesser
Det var då koronaen kom til landet, at eg la bort gamaldagse romantiske draumar om blikk som møtest på tvers av folketette rom, og oppretta ein Tinder-profil. I starten gjekk det litt trått, men så fann eg trylleformularet: å utvide alderskohorten. Då eg ville opne for å vurdere potensielle partnarar opp til 55 år, måtte eg rett nok ta med alle dei eldre på kjøpet – siste mogelege avgrensing oppover er nemleg 55+. Til gjengjeld kunne eg lene meg attende og kjenne meg ung og attraktiv medan talet på likes rasa oppover. Men då eg skulle sjekke kva handlingsrom eg hadde nedover i årskulla – som research til denne teksten, sjølvsagt – og kort tid etter hadde pådratt meg interessentar frå eit aldersspenn frå 19 til 79, vippa Tinder-erfaringa over i det både ubehagelege og uhandterlege. Avgrensing må til på Tinder så vel som i skriving!
Det er altså den heterofilt maskuline delen av Tinder som interesserer meg, og etter at eg fekk justert innstillingane tilbake til det moralsk forsvarlege, har eg lært eit og anna eg ikkje visste frå før, om menn i 40- og 50-åra. Den første overraskinga som melde seg, var kor mange som ikkje berre likar å køyre motorsykkel, men også vil vise korleis den ser ut. Kan det vere noko med meg som verkar spesielt tiltrekkjande på motorsyklistar, eller er dette berre ein meir utbreidd hobby enn eg var klar over?
Motorisert farting er likevel som ei smal interesse å rekne samanlikna med Dei Fire Store: friluftsliv, trening, mat og reising. Eg ante verkeleg ikkje i kva grad desse har erstatta lagidrett, jakt og fiske, foreiningsarbeid, segling, golf, hagearbeid, musisering, lesing, treskjering, frimerkesamling og alle andre tenkjelege hobbyar. Det derimot få nemner, sjølv om vi veit at det gjeld svært mange av oss, er det abnorme forbruket av TV-seriar. Er det for skambelagt, eller kanskje berre så vanleg at det ikkje er vits i å nemne det?
Ord? Berre heft!
Men til saka – altså forma! Tinder-tekstens fremste kjennemerke som bruksprosa er ekstrem minimalisme.
Forbløffande mange ser ut til å meine at det ein kan formulere i ord, ikkje er relevant for kvinner som leitar etter ein partnar. Som konsekvens må den som ser etter språkblomar på Tinder, bla seg gjennom ei mengd profilar utan annan tekst enn namn, alder og kanskje høgde. Alt her kan det gå gale for nokon, som han som står oppført som 50 år, men har sett seg nøydd til å leggje til setninga «Er par (sic) år eldre en (sic) angitt».
Mange tar òg med yrke og utdanning. Andre gir endå meir av seg sjølv i form av prefabrikkerte merkelappar om interesser, ein kan maksimalt velje fem. (Ikkje tilfeldig valde døme: «Reising», «Gå fjelltur», «Trene», «Matelsker», «Vin».) Kva skal ein forresten tenkje om ein som nyttar merkelappen «Skribent», men ikkje gir til gode éi einaste sjølvformulert setning?
Somme nyttar seg heller av ørsmå symbol – endå det for oss som pushar 50, berre så vidt er mogeleg å sjå kva dei illustrerer: barn, hund, vinglas, fly, syklist, fjellklatrar, slalåmløpar, kaffikopp, Jesus på korset … nei, vent … la meg zoome … det er ein mann som løftar ei vekt på strake armar. Finst det forresten ein emoji for «eksepsjonelt vanskeleg ekspartnar»? Spør for ein tidlegare date.
«Litt gift»
Ikkje alle vil røpe identiteten sin, så det verserer ein god del pseudonym. Nokre går for det minimalistiske også her: «Mann». Det mest poetiske så langt må vere «Sensommer», det mest uventa: «Elskerinne». Og så er det variasjonar over temaet «Dom/Sub» – eller «Ros og ris», som ein humorist skriv under biletet av ein teppebankar. Andre har fotografert ein kroppsdel, gjerne torsoen i skjorte og slips à la Fifty Shades of Grey, eller dei satsar på det forførande i eit stemningsfullt landskap (seglbåt i solnedgang) eller «sexy» gjenstandar (som oftast ei flaske musserande). Mange oppgir Snapchat-adresse for vidare kontakt.
Dei fleste som opererer anonymt, skjønar at dei må kompensere med tekst for å lokke til seg eit villig hokjønn, og då går det mest i variasjonar over uforpliktande leik og spenning. Men så har vi også han som tenkte at bilete av ei artig sky og oppgitt utdanning: «livets harde skole» – det får halde! Ja, og så får ein jo vite kor mange kilometer unna han er. Det kan kanskje bli avgjerande om ein bur i grisgrendte strøk?
Tenk at det finst menn med ei så overveldande tru på kvinners vilje til å ta ein sjanse på det ukjende! Er det ikkje nesten rørande? Nei. Enten manglar dei all kontakt med den verkelege verda, eller så kan dei berre ikkje risikere å bli gjenkjende av nokon som veit at dei er veletablerte familiefedrar. Eg har faktisk sett nokre som kombinerer informasjon om at dei er i fast forhold, med påstanden om å vere ein «ekte gentleman». Det skulle ikkje forundre meg om dei også meiner å ha sjølvinnsikt.
Denne konteksten påverkar alle: I starten undra eg meg over kor mange som såg det naudsynt å slå fast det openberre, som «Jeg er singel» eller «Jeg leter etter en kjæreste». Det var også litt rart at mange omtalte seg sjølv som «seriøs». Så oppdaga eg kor mange som ikkje er single, og at heller ikkje alle single ser etter «ei å slette Tinder med». Nei, dei vil ha mjølka utan å kjøpe kua, som vi sa den gong då sex utanfor ekteskapet var å rekne som høgrisikoåtferd for kvinner.
Men inni er dei like?
Å skrive på Tinder er ein sjanger med tronge rammer. Meir spesifikt: 500 teikn. Det er likevel overraskande at menn frå alle slags bakgrunnar synest så like. Og det utan å ha sett kva konkurrentane skriv, gitt at dei sjølv søkjer etter kvinner. I den grad menn midt i livet faktisk formulerer setningar heilt på eiga hand på Tinder, vil eg påstå at det følgjande fiktive dømet dekkjer om lag 90 prosent av variasjonen i det retoriske repertoaret til dei «seriøse» (på førehand sic! for manglande, men representativ teiknsetjing):
Vurdert som prosa, sjølv bruksprosa, må ein konkludere med at den typiske Tinder-teksten er anonym på grensa til det sjølvutslettande – paradoksalt nok, gitt at målet heilt eksplisitt er å forføre.
Éin konsekvens for min del er at sjølv det minste teikn til personlegdom og intelligens, som ein replikk med litt snert («man er middelaldrende bare én gang») eller glimt av sjølvironi («småfeit finnmarking»), verkar som grunn god nok til å vurdere vedkomande seriøst. For ikkje å snakke om han som kjem med utbrotet: «SYNGER OFTE HØYT I BILEN!», eller han som har som einaste krav til ein potensiell partnar: «Du må synes Trump er en dust.»
Ein annan satsar på nevrosehumor (det fungerer): «Blir det ‘match’ får jeg panikk og sletter deg antageligvis.»
Dette må då vere smarte og sjarmerande typar? Spørsmålet er kor langt dei hadde kome med tilsvarande replikkar IRL. Her sit eg på lite empiri, men eg trur ikkje dei ville fått like god utteljing.
Dei verkelege originalane
Kjem eg over kombinasjonen kjekk mann og ei fin formulering, blir det sjølvsagt superlike. Diverre skjer det så godt som aldri. Dei mest attraktive mennene skriv lite eller ingenting – dei stolar på krafta i sine symmetriske trekk og veltrente kroppar. Når ein ser kva resten skriv, kan det også vere at biletet aleine faktisk gir eit betre totalinntrykk.
Nei, dei som skiljer seg mest ut, er dei som verkeleggjer Peer Gynts ord «Hvor udgangspunktet er galest, blir tidt resultatet originalest». Det er ikkje alle som formidlar det dei trur dei formidlar, for å seie det sånn, men håpet skin like blåkvitt trassig frå skjermen. Som han som avsluttar slik: «Far til to bor hos meg annen hver uke.» Det er nok heller språkbruken enn busituasjonen som er ukonvensjonell – men la oss legge godviljen til: Nokon kvar kan vel kjenne seg som eit nytt menneske når ungane kjem heim.
Så har vi han som satsar alt på denne eine setninga: «Aktiv mann med mange interesser søker ditto kvinne.» Greitt nok – bortsett frå at det einaste biletet viser eit hagebord med ein opna ølboks og halvparten av ein tallerken med smular på. Ein sluttar seg til at dei mange interessene ikkje inkluderer fotografering.
Dette med «ditto» er heller ikkje så enkelt. «Seriøs, 1.96 cm høy, gøyal og oppgående (sic) mann søker ditto kvinne», innleier éin staut kar. Kanskje sjansen for å lukkast ville vore betre om han leita opp samlingsstaden til foreininga Høye Damer i Høye Hæler?
Ja, opningsreplikken er jo eit kritisk punkt i sjekkeritualet. Den mest originale eg har funne så langt, går slik: «46 åring, helst ikke onsdager.» Nettopp. Då er det berre å ønskje lukke til vidare i den vanskelege jakta på kjærleiken!
